Rozdział 9: " Sully ma 15 lat a Idris 12. Oboje pracują w tak strasznych warunkach, że to jest aż przerażające. "

Szczerze? Kompletnie nie wiedziałam co robić. Czułam się taka zagubiona, taka bezradna na to co dzieje się z tym dziećmi. Nie mogą im pomóc, nie mogłam nic zrobić, nic. Wtedy odezwał się menager.

- Chłopcy i Roxy musimy już iść. - Chłopcy pożegnali sie dziećmi i rodzicami i wyszliśmy. Podążaliśmy w stronę o afrykańskich slumsów, widok ten był równie przerażający widok szpitala. Małe chaty, budowane z drewna,nierówno Zbite gwoździami. Wszystkie były umieszczone śmieciach. Stare szmaty odgrywały rolę drzwi.  Wszyscy znowu się rozeszliśmy. Ja poszłam z Niallem i Louisem. Napotkaliśmy 2 chłopców, którzy grzebali w śmieciach. Było to wielkie wysypisko śmieci, jeszcze chyba  nigdy takiego nie widziałam. Dzieci chodziły tutaj bez butów szukając jedzenia. 

- Cześć, jak masz na imię? — Odezwał się Niall.

- Sullly.  - Podał Louis'owi rękę. 

- A ty? - Uśmiechnął się do drugiego Horan. 

- Idris. - Podał Niallowi rękę. 2 chłopców powróciła do wcześniejszej pracy.

— Sully ma 15 lat a Idris 12. Oboje pracują w tak strasznych warunkach, że to jest aż przerażające. — Stwierdził Louis. Razem z chłopakami podeszliśmy do dwójki chłopców. 

- Jak jest wasze marzenie? - Zapytał Louis. 

- Chciałbym móc się uczyć. — Odpowiedział Sully. Niall pokręcił głową z niedowierzaniem. 

- A ty? - Louis zapytał drugiego chłopca. Ja Stałam obok nich kompletnie się nie odzywając. 

- Ja też chciałbym się uczyć. - Odpowiedział Idris. 

- Kim chcielibyście być w przyszłości? — Zapytał Niall.

- Ja chciałbym być lekarzem. — Odpowiedział Sully. 

- A ja chciałbym być nauczycielem. — Dopowiedział Idris. 

- Nauczycielem. — Powtórzył Niall. 

Spotkaliśmy resztę chłopców. Sully i Idris zaprowadzi nas do pobliskiej szkoły abyśmy zobaczyli jak uczą się tutejsze dzieci. Dzieciaki były zdziwione naszym widokiem, zapewne nigdy wcześniej nie widział białego człowieka.

- Żal mi tych dzieci. — Szeptał mi na ucho Niall.

— Mi też, strasznie mi ich żal. — Odpowiedziałam chłopakowi.  Przyglądaliśmy się dzieciom, który siedziały w ławkach. Były takie radosne, tryskały pozytywną energią co mnie totalnie zszokowało. Nie były zdołowane czy przybite, cieszyły się tym co mają. A jak na tutejsze warunki miały wiele, możliwość nauki, ubranie, buty. Jak na tutejsze warunki to bardzo wiele. Chłopcy zacznij bawić się z tymi dziećmi. Ja robiłam im zdjęcia. 

Robię zdjęcia. Przeglądałam te które zrobiłam, natrafiłam na 2 zdjęcia,  które poruszyły moim sercem. 

Po moim policzku pociekła łza. W tym momencie pojawił się przy mnie Niall. Nie wiem skąd on się koło mnie wziął tak szybko. 

- Ej Roxy,  co się dzieje? - Chłopak objął mnie ramieniem. Ja tylko pokazałam zdjęcie na aparacie odwróciłam. — Roxy nie ma co płakać. — Przytulił mnie.

- To co wy robicie dla tych dzieci. To że daliście im 2 000 000 £, to jest niesamowite. Wiesz jak wielu dzieciom pomożecie?

- Wiem dlatego zgodziłem się na to Bo myślę że im pomoc jest teraz najważniejsza. One nie potrzebują gadżetów tabletów, telefonów, one chcą zdrowia i chcą się uczyć co jest niesamowite. Przyzwyczailiśmy się do widoku dzieci które na samą myśl o szkole chcą uciekać, a tutaj jest inaczej, tutaj jest zupełnie odwrotnie.— Widziałam że w oczach Blondyna zbierają się łzy. Przytuliłam go.  Razem z dziećmi wyszliśmy na zewnątrz. Bawiliśmy się , gadaliśmy. Ja cały czas robilam zdjęcia.