Rozdział 2: " Powiesz mi co się tutaj stało? "

Po chwili usłyszałam głośne pukanie do drzwi. Bałam się. To napewno nie była Mia. Nie mogłaby tak szybko przyjść. Po cichu zeszłam na dół. Ktoś dalej uderzał pięścią w drzwi. Chciałam delikatnie uchylić drzwi aby zobaczyć kto to ale postać stojąca za nimi odrazu wtargnęła do domu. Był to Martin. 

- Czemu uciekłaś?! - Krzyczał podchodząc do mnie. Ja się cofałam na tyle ile mogłam w końcu doszłam do ściany. Nie było odwrotu. 

- Zostaw mnie! - Krzyknęłam. Wtedy dostałam raz a porządnie w twarz. Przewrociłam się. Wtedy do domu znowu ktoś wbiegł. Odciągnął Martina ode mnie uderzył go pięścią w twarz. Było ciemno, nie widziałam kto to. Następnie owa tajemnicza postać podbiegła do mnie i kucnęła przede mną. 

- Dasz radę wstać? - Spokojny głos odezwał się. 

- Strasznie mnie boli. - Owa postać. Wnioskuje po głosie, że był to chłopak wstała i zapaliła światło. Wyedy zobaczyłam kim był mój obrońca. Był to chłopak z blond włosami postawionymi do góry. Znowu kucnął przy mnie. 

- Pokaż to. - Delikatnie przekręcił moją głowę w bok. Widziałam jak obok Martin wstaje. - A ty co tu robisz?! Już cie tu nie ma! - Martin wyszedł. Pierwszy raz odpuścił. 

- Boli. - Dotknęłam się za twarz. Na ręce zostało mi pełno krwi. - Ajj. - Pisknęłam. 

- Gdzie masz apteczkę?- Zapytał zmartwionym głosem. 

- W drugiej szafce od dołu. - Chłopak wstał, wyciągnął apteczkę i potrzebne rzeczy. 

- Trochę teraz zapiecze. - Przyłożył mi gazę z wodą utlenioną do rozwalonej głowy. 

- Ajjj. - Syknęłam z bólu. 

- Spokojnie.

- Wogóle jak ty masz na imie?

- Niall. 

- Czy to na ciebie wpadłam w parku?

- Tak. Martwiłem się bo dziwnie się zachowywałaś więc poszłem za tobą. Nie wiedziałem, że...- Spuścił wzrok. 

- Nikt nie wie. 

- Dalej boli? - Próbował zmienić temat. 

- Tak. 

- Kurde. Dużo krwi. Zmienił gazę. Masz rozwaloną głowę. Może lepiej do szpitala pojechać?

- Nie. Żadnych szpitali. - Odpowiedziałam bez namysłu. 

- Okey. Okey. Wstań i usiądź na krześle. - Wykonałam polecenie Blondyna. - Przytrzymaj to. - Chłopak poskładał apteczkę i włożył ją na swoje miejsce. - Gdzie masz kubki?

- Poco ci kubki?

- Herbatę nam zrobię. - Uśmiechnął się delikatnie. 

- W szafce po lewej. - Niall wyciągnął kubki z szafki i zrobił nam herbatę. Usiedliśmy przy stole. 

- Jestem Niall. Mam 20 lat. Jestem piosenkarzem. 

- Taa a ja Anją Rubik. - Zmierzyłam go wzrokiem. 

- Nie wierzysz? - Spojrzał na mnie rozbawiony. Wyciągnął swój telefon i pokazał mi na nim to:

- Horan?! - Nie mieściło mi się to w głowie. To ich piosenki podtrzymywały mnie przy życiu. To dla nich istniałam. 

- Tak. Horan. - Zaśmiał się. - Czyli jednak mnie znasz?

- Jednak tak. - Oboje wybuchliśmy śmiechem. 

- Jestem Irlandczykiem. 

- Wiem. 

- A ty?

- Ja mam na imię Roxana ale wszyscy mówią na mnie Roxy. - Zarumieniłam się. 

- Na mnie mówią Nialler. 

- Mam 17 lat.  Jestem z Polski ale od 2 lat mieszkam w Londynie. 

- Sama?

- Nie, z tatą. Teraz jest aktualnie w delegacji. 

- Powiesz mi co się tutaj stało? - Wiedziałam, że zada to pytanie ale nie wiedziałam czy jestem gotowa aby mowić o tym co dręczy mnie od ponad roku. 

- Nie chcę o tym gadać...- Powiedziałam cichym głosem. W tym samym momencie wysłałam do Mii SMS. 

Do: Mia

Nie przychodź. Już jest ok. 

- Okey. Nie będe nalegał. Dalej boli?

- Niestety. - Spojrzałam na gazę. Była cała we krwi. 

- Nie wygląda to najlepiej. Może powinien zobaczyć to lekarz?

- Nie. Napewno mi przejdzie. 

- To powiedz mi chociaż jedno. Od kiedy cię bije? 

- Kto?

- Nie udawaj. Twój chłopak. 

- Skąd wiesz, że to mój chłopak? 

- Wiesz, nie trudno się domyślić. - Parsknął. 

- Od ponad roku. 

- I nic z tym nie zrobiłaś?!- Nialler wytrzeszczył oczy. 

- Nie. I nie zamierzam...

_____________

Jest kolejny rozdział! I tu już pojawia się pan Horan :D piszcie czy podoba wam się! Z dedykacją dla Żyrafy i Usi :*